Gisterenavond knutselden manlief en ik tot laat aan een traktatie. Ik beken. Ik ben zo'n moeder geworden die teveel tijd besteed aan iets wat kinderen niet eens bekijken.
Rupsje nooitgenoeg moest het dit keer worden. Gezond en verantwoord. Een idee van pinterest. Erg moeilijk kon het niet zijn.
Hier een klein stappenplannetje:
1. Zet met suikerglazuur twee stipjes op een aardbei. Dit zijn de ogen.
2. Zet met een chocostift een stipje op het glazuur. ( De chocostift waren we helaas vergeten te kopen, maar gelukkig voldoen minuscule stukjes hagelslagje ook als pupillen)
3. Rijg 5 druiven aan een sateprikker. Dit is het lijf van de rups.
5. Zet de aardbei met ogen er bovenop. Dit is de kop.
Check.
De volgende ochtend. Op de meeste aardbeien is geen suikerglazuur meer te bekennen. Wat rest is een zielig streepje chocola op een te kleffe aardbei.
In de beschrijving: 'Het werkt het beste als je traktaktie 's ochtends maakt.'
Oh. Ja.
Check.
Na drie jaar kinderdagverblijf namen S. en H. vandaag afscheid. Na de vakantie ga ik minder werken en is opvang niet meer nodig.
Afscheid. Ik ben er niet goed in. Ik wil liefst verdwijnen, voordat het moment daar is of maar blijven plakken om het zo lang mogelijk uit te stellen.
Zo ook vandaag.
Ik kan een voorbeeld nemen aan mijn dochter.
Ze geeft haar lievelingsjuf een kus en kroel en zegt: 'Ik ga naar een andere peuterpeelzaal'.
Klaar.
Ze draait ze zich om en rent weg op zoek naar haar afscheidskroon en het cadeautje dat ze gekregen had.
Ik sta er naast. Brok in mijn keel, tranen in mijn ogen en mompel 'dankjewel voor alle goede zorgen'. Juf slikt ook dapper. 'Wat was het fijn' en 'We gaan ze missen'.
Ik slik nog harder, draai me om en zie mijn kleine, grote meisje stralend rondjes dansen met haar afscheidskroon. 'Mama kijk! Nu ben ik echt een prinses!'.
Dansend loopt ze naar buiten. Ik loop met haar mee.
'Dag peuterpeelzaal!'
