Klussen

Klussen. Het is niet mijn hobby en ik vermoed dat het dat ook nooit gaat worden.

Ik zit nu op de grond op een stuk karton, omdat we de tuinstoelen steeds vergeten. Manlief plakt de laminaatvloer op de vloer. Juist ja, plakt. Dat is nieuw. Laminaat wat geen laminaat is, maar plastic met een laagje waardoor het echt hout lijkt. En je kunt het gewoon op de grond plakken. Ideaal.

Ik heb net een muurtje in de kamer van mini voorzien van een 'vintage blue' laagje verf. Met de eerste strijk van mijn kwast zat er een mooie blauwe streep verf op de verkeerde witte muur. Na een luide  'zie-je-wel-dat-ik-geen-muren-kan-verven' kwam de kluskoning aangesneld met een poetsdoekje en werd het blauwe vlekje vakkundig verwijderd met een beetje water. Dat had ik zelf ook nog kunnen bedenken. Manlief was nog geen 2 tellen beneden of het gebeurde weer. En daarna nog een keer. Zucht.

Toch trots dat ik de klus geklaard had, klom ik en uurtje later van mijn trapje en bekeek het geheel van een afstandje. En de moed zakte direct mijn schoenen. Overal vlekken. Zou dit nog goed komen? Afwachten maar en laat dat nu juist net niet mijn sterkste eigenschap zijn...
Over vlekken gesproken. Er zijn mensen die kunnen verven zonder zichzelf mee te nemen. Zoals  een vriendinnetje die uitgerust met kluspet en handschoenen kwam helpen. Nergens een spatje verf. Zo niet bij mij. Mijn broek, handen en zelfs mijn gezicht alles zit onder de verf.

Morgen weer een nieuwe klusdag.

Hersenspinsels en stiksels

Als tiener vertrouwde ik werkelijk alle (in mijn ogen) zeer belangrijke dingen toe aan papier. Met dikke zwarte stift kalkte ik met grote letters 'top secret' op mijn schriftjes en verstopte deze ver onder mijn bed. Mijn grootste angst was dat mijn broertje mijn o-zo-belangrijke geheimen zou lezen. 15 jaar later liggen 14 schriftjes te verstoffen achter de kast in een grote verhuisdoos.

De behoefte om notities te maken van de dingen die ik beleef en mijn gedachtenspinsels en gevoelens vast te leggen is er nog steeds. Door de jaren heen heb ik zo heel wat schriftjes bewaard. Sommige helemaal volgekalkt, sommige nog bijna leeg.

Al jaren broed ik op een blog. Geïnspireerd door Vlaamse bloggende creatievelingen wakkerde het vuurtje om zelf een blog over mijn spinsels en stiksels te maken aan. Mijn perfectionisme heeft me er tot nu toe altijd van weerhouden om dit ook werkelijk te doen. De eisen waar mijn blog aan moet voldoen zijn enorm hoog. Het moet grappig en gevat zijn, een serieuze noot bevatten, zonder echt te serieus te worden, mijn ideeën moeten origineel en liefst zelf bedacht zijn, de foto's van mijn creaties moeten perfect zijn, ik moet vooral geen typ- en stijlfouten maken (want dat is toch echt een afgang als juf) etc. Moeten, moeten, moeten.

Vorige week was ik in een nieuw winkeltje wat geopend is in het stadje waar ik woon. Een winkeltje vol met zelfgemaakte rokjes voor grote en kleine meisjes. Ik snuffelde in het rek. Tule, spijkerrokjes, leuke tricotgevalletjes. Stuk voor stuk rokjes die ik zelf ook zonder problemen zou kunnen maken.
En toen viel het kwartje.Ik leg mijn lat veel te hoog. En daardoor spring ik niet meer. Ik rem mijn eigen creativiteit door me te meten aan anderen. Wat zonde!

Na een zeer interessant gesprek met de eigenaresse van het rokjeswinkeltje vloog ik bijna naar huis. In mijn hoofd borrelde wel 20 creatieve plannen. Nee, ik laat me niet meer remmen door de gedachte dat een ander het toch wel beter kan.  En ja... die blog die zou er ook gelijk die avond komen.
En zo gebeurde het... Studio Kaatje is geboren.  Een blog over naaisels, haaksels en spinsels.



.