Klussen

Klussen. Het is niet mijn hobby en ik vermoed dat het dat ook nooit gaat worden.

Ik zit nu op de grond op een stuk karton, omdat we de tuinstoelen steeds vergeten. Manlief plakt de laminaatvloer op de vloer. Juist ja, plakt. Dat is nieuw. Laminaat wat geen laminaat is, maar plastic met een laagje waardoor het echt hout lijkt. En je kunt het gewoon op de grond plakken. Ideaal.

Ik heb net een muurtje in de kamer van mini voorzien van een 'vintage blue' laagje verf. Met de eerste strijk van mijn kwast zat er een mooie blauwe streep verf op de verkeerde witte muur. Na een luide  'zie-je-wel-dat-ik-geen-muren-kan-verven' kwam de kluskoning aangesneld met een poetsdoekje en werd het blauwe vlekje vakkundig verwijderd met een beetje water. Dat had ik zelf ook nog kunnen bedenken. Manlief was nog geen 2 tellen beneden of het gebeurde weer. En daarna nog een keer. Zucht.

Toch trots dat ik de klus geklaard had, klom ik en uurtje later van mijn trapje en bekeek het geheel van een afstandje. En de moed zakte direct mijn schoenen. Overal vlekken. Zou dit nog goed komen? Afwachten maar en laat dat nu juist net niet mijn sterkste eigenschap zijn...
Over vlekken gesproken. Er zijn mensen die kunnen verven zonder zichzelf mee te nemen. Zoals  een vriendinnetje die uitgerust met kluspet en handschoenen kwam helpen. Nergens een spatje verf. Zo niet bij mij. Mijn broek, handen en zelfs mijn gezicht alles zit onder de verf.

Morgen weer een nieuwe klusdag.